Kapłani pochodzący z Cieszacina Wielkiego:
Ks. Stanisław Dusiło (1935 -)
Ks. Stanisław Dusiło (ur. 11 września 1935 w Cieszacinie Wielkim). Jest synem Franciszka i Julii z domu Kurzydło i piątym, najmłodszym spośród ich synów. Rodzice z synami prowadzili prawie czterohektarowe gospodarstwo, a ojciec był ponadto szewcem w wojskowych zakładach szewskich. Rodzice byli bardzo religijni, gościnni i wyczuleni na potrzeby innych. W tym duchu wychowali swoje dzieci. Brat Józef za przynależność do Batalionów Chłopskich i działalność partyzancką został skazany przez powojenne władze komunistyczne Polski na sześć lat więzienia i przez pięć lat musiał odbywać karę.
Stanisław urodził się 11 września 1935 roku w Cieszacinie Wielkim koło Jarosławia w parafii Zarzecze koło Przeworska. Ochrzczony został 15 września 1935 roku w kościele parafialnym św. Michała Archanioła w Zarzeczu i tam przyjął w 1944 roku Pierwszą Komunię Świętą, a 15 maja 1946 roku – także sakrament bierzmowania. Do Szkoły Podstawowej w Cieszacinie Wielkim uczęszczał w latach 1942-1949. Następnie przeniósł się do Państwowego Męskiego Gimnazjum i Liceum w Jarosławiu, ale zamieszkał w internacie prowadzonym przez ojców dominikanów, które nosiło nazwę: Niższe Seminarium Duchowne Ojców Dominikanów w Jarosławiu. Po zamknięciu internatu przez władze komunistyczne przeniósł się w roku szkolnym 1950/1951 do Lublina i został uczniem dziewiątej klasy Prywatnego Męskiego Gimnazjum i Liceum Biskupiego, ale zamieszkał znów w internacie dominikańskim. W roku następnym rozpoczął nowicjat u dominikanów w Poznaniu, po czym przeniósł się do klasztoru dominikańskiego w Warszawie na Służewie, kończąc Szkołę Średnią zdanym egzaminem maturalnym, ale nieuznanym przez władze państwowe. W roku 1954/1955 zaliczył w zakonie dominikanów w Krakowie pierwszy rok studiów, drugi rok akademicki 1955/1956 zaliczył w Jarosławiu, a trzeci 1956/1957 w Warszawie na Służewie. W roku 1957 wrócił do Krakowa na studia teologiczne, ale po wygaśnięciu czasowych ślubów pożegnał zakon i przez dwa lata mieszkał w Krakowie-Prokocimiu u swego brata Józefa, gdzie przygotowywał się do matury państwowej. Zdał ją w roku 1959.
Mając już państwowe świadectwo dojrzałości, wstąpił do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego św. Jana Chrzciciela w Warszawie i rozpoczął tam studia za zgodą kardynała Stefana Wyszyńskiego od trzeciego roku. Święceń diakonatu udzielił mu biskup Jerzy Modzelewski 22 grudnia 1962 roku w bazylice Archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie. Tam również został wyświęcony na kapłana 26 maja 1963 roku przez kardynała Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski.
Po święceniach kapłańskich pracował jako wikariusz kolejno w: Łomnie (1.06.1963 – 11.06.1965), Legionowie parafia św. Jana Kantego, Skolimowie (do 10.06.1968), Nowym Dworze Mazowieckim -parafia św. Michała Archanioła (10.06.1968-2.06.1969), Wesołej parafia Opatrzności Bożej (2.06.1969- 21.01.1971) oraz w Wiskitkach koło Żyrardowa ze skierowaniem na rektora kaplicy św. Feliksa de Valois w Guzowie (od 21.01.1971 r.). Była to kaplica pałacowa dawnych właścicieli ziemskich i cukrowni, najpierw Łubieńskich, a później Sobańskich. Ksiądz rektor Stanisław dysponował tam tylko dwoma pokoikami w sąsiedztwie kaplicy, ale wspomina te czasy bardzo serdecznie. Podziwiał gorliwość mieszkańców Guzowa, czego dowodem są liczne stamtąd powołania do kapłaństwa. Podczas jego duszpasterzowano w Guzowie zgłosiło się do Seminarium Duchownego w Warszawie dziewięciu chłopców, którzy po latach studiów otrzymali święcenia prezbiteratu. Ksiądz rektor był również bardzo zaangażowany w Ruchu Światło-Życie oraz podjął się konserwacji zabytkowej kaplicy.
Dnia 10 kwietnia 1977 roku ksiądz Dusiło pożegnał Guzów i przeniósł się na probostwo do Lewiczyna, gdzie podjął się gruntownego remontu zabytkowego drewnianego kościoła, zwłaszcza wieży, dachu i ścian. Wybudował również nowy dom rekolekcyjny. Duszpasterzował w Lewiczynie dziewięć lat, po czym 3 lutego 1986 roku został przeniesiony przez władzę archidiecezjalną na urząd proboszcza w parafii Domaniewice w dekanacie Łowicz – Świętego Ducha. Pełnił tam również obowiązki wicedziekana dekanatu, dekanalnego wizytatora lekcji religii, a przede wszystkim kustosza sanktuarium Matki Bożej Domaniewskiej.
Gdy 25 marca 1992 roku Ojciec Święty dokonał reorganizacji administracyjnej Kościoła w Polsce, Domaniewice, którymi zarządzał ksiądz Stanisław Dusiło, znalazły się w granicach nowej diecezji – Diecezji Łowickiej i w dekanacie Głowno. Ksiądz proboszcz Stanisław został mianowany przez pierw- swego ordynariusza łowickiego Alojzego Orszulika członkiem Kolegium Konsultorów Diecezji Łowickiej i odznaczony godnością kanonika rzeczywistego wskrzeszonej po wielu latach Archikolegiackiej Kapituły Łęczyckiej.
W parafii domaniewskiej ksiądz Dusiło prowadził różne prace konserwatorskie i remontowe w kościele, doczekał się trzech nowych powołań kapłańskich i był tam proboszczem i kustoszem sanktuarium dwanaście lat, po czym 22 czerwca 1998 roku został przeniesiony dekretem do parafii Lubania, którą przejął już 27 czerwca. Przyznał po latach, że początkowo nie był zachwycony stanem parafii pod względem materialnym i duchowym. Straszyła swym złym stanem stara plebania, a nowa, którą wybudował w stanie surowym ksiądz proboszcz Kazimierz Kolis, wymagała dokończenia. Na remont czekało ogrodzenie cmentarzy, a słaba frekwencja wiernych na Mszach świętych i nabożeństwach oraz chłodny dystans między parafianami a duszpasterza- mi budziły niepokój w proboszczowskim sercu. Z czasem lody topniały i udało się proboszczowi razem z parafianami dokonać wielu dobrych przedsięwzięć. Od strony duchowej i formacyjnej dużym wsparciem proboszcza byli wikariusze, zwłaszcza ksiądz Jarosław Łękawski i ksiądz Sylwester Bernat. Powołane zostały do życia oazy młodzieżowe i rodzin, grupa modlitewna, chórek, zespół muzyczny, nowe Kółka Żywego Różańca. Świątynia otrzymała nowe dębowe ławki, dwie rzeźby świętych i obraz Matki Bożej Częstochowskiej oraz nową instalację nagłaśniającą. Zostały też wyremontowane organy, a kilka obrazów, łącznie z obrazem Przemienienia Pańskiego, poddano konserwacji. Pozłocone zostało tabernakulum z tronem oraz umieszczono w zakrystii portrety olejne papieża Jana Pawła II, prymasa Polski kardynała Józefa Glempa, biskupa Alojzego Orszulika i biskupa Andrzeja F. Dziuby. Namalował je Szczepan Kalwarczyk. Świątynia zawdzięcza księdzu Stanisławowi Dusile generalny remont zadaszenia na basztach, izolację cieplną na sklepieniu kościoła, odnowienie części witraży, feretronów i figury Matki Bożej przed kościołem, uporządkowanie drzewostanu i zieleni oraz położenie wokół kościoła chodnika z kostki brukowej. Ostatnią ważną inwestycją szykującego się do odejścia proboszcza było jego przyzwolenie, a potem współpraca z władzami gminy przy urządzeniu dwóch parkingów w sąsiedztwie kościoła.
Ksiądz Stanisław Dusiło 11 września 2010 roku skończył 75 lat życia i zgodnie z obowiązującym prawem kościelnym zgłosił swojemu biskupowi chęć rezygnacji z urzędu proboszczowskiego. Jednak biskup Andrzej F. Dziuba, korzystając ze swych uprawnień, przedłużył księdzu Stanisławowi pobyt w Lubani o je- den rok. Zwolnił go z probostwa w Lubani 27 czerwca 2011 roku i pozwolił zamieszkać w charakterze rezydenta w parafii Łyszkowice, gdzie obowiązki proboszcza pełni jego były wychowanek ksiądz Jerzy Modelewski. Wraz z księdzem Dusiłą odszedł z parafii również bardzo lubiany wikariusz – ksiądz Sylwester Bernat.
Ksiądz prałat Stanisław Dusiło na wszystkich samodzielnych placówkach duszpasterskich dał się po- znać jako gorliwy kapłan i administrator oraz wychowawca dzieci i młodzieży. Wzorując się na księdzu Franciszku Blachnickim, był dobrym animatorem w Ruchu Światło-Życie, czyli w oazach. Odznaczał się dużą gorliwością w głoszeniu Słowa Bożego i sprawowaniu sakramentów. U parafian cieszył się szacunkiem i życzliwością, starając się odwzajemnić im życzliwą kapłańską postawą. Owocem takiej jego postawy i gorliwości jest zapewne dwanaście zrealizowanych powołań do kapłaństwa. Za to wszystko i za gorliwą pracę kapłańską w Lubani dziękuję mu serdecznie w imieniu parafian.
Tekst za: G. Kalwarczyk, Piszesz o innych – napisz o sobie, Warszawa 2013, s. 47-49.
Ks. Tadeusz Huk (1948 -)
Tadeusz Huk (ur. 14 września 1948 r. w Jarosławiu) – polski duchowny rzymskokatolicki, kierownik duchowy, w latach 1983-2000 Ojciec Duchowny w Wyższym Metropolitarnym Seminarium Duchownym w Warszawie, znany rekolekcjonista, inicjator Wspólnoty Kapłańskiej „Jesus Caritas”. W latach 1994-1996 przewodniczący Sekcji Ojców Duchownych Wyższych Seminariów Diecezjalnych i Zakonnych w Polsce. Od 2015 r. Kanonik Gremialny Warszawskiej Kapituły Katedralnej. Ojciec Duchowny kapłanów Archidiecezji Warszawskiej.
Wychował się w Cieszacinie Wielkim. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Cieszacinie Wielkim oraz I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Jarosławiu, w 1967 roku wstąpił do Wyższego Metropolitarnego Seminarium Duchownego w Warszawie. 24 czerwca 1973 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego w Archikatedrze Warszawskiej.
Początkowo został wikariuszem w Grójcu. Pierwszą parafią w której pełnił posługę proboszcza była parafia św. Jakuba w Tarchominie – obecnie Warszawa. Następnie w latach 1983-2000, posługiwał jako Ojciec Duchowny w warszawskim Seminarium Duchownym. W 2000 r. został mianowany proboszczem parafii pw. NMP Wspomożenia Wiernych w Zalesiu Dolnym koło Piaseczna, pełniąc tą posługę do 2023 r.
W 1984 r., dekretem kard. Józefa Glempa, wszedł w skład redakcyjny kapłanów sprawujących Mszę Święte, transmitowanych przez Polskie Radio w każdą niedziele o godz. 9:00, z Bazyliki Świętego Krzyża w Warszawie na falach programu I Polskiego Radia. W skład redakcji weszli m. in. o. Jacek Salij, ks. Mirosław Paciuszkiewicz czy ks. Piotr Pawlukiewicz.
Jest „duchowym synem” ks. Bronisława Bozowskiego, który zafascynował go osobą świętego brata Karola de Foucauld, zapoznając go ze wspólnotą małych sióstr i małych braci Jezus.
Po powrocie z pobytu w Algierii w 1989 r. w miejscach życia Karola, zainicjował w Warszawie powstanie wspólnoty kapłańskiej Jezus Caritas, której przez wiele lat przewodził. Kilkukrotnie przebywał w pustelniach brata Karola. Zachęcał księży do trwania we wspólnocie. Będąc ojcem duchownym w seminarium zachęcał kleryków do zapoznania się z postacią Karola de Foucauld, z tego powodu był nazywany przez seminarzystów – de Huko.
Początkiem lat. 80-tych XX w. ks. Huk organizował w Cieszacinie Wielkim „kolonie/oazy” dla dzieci z Domu Dziecka z Warszawy.
W listopadzie 2013 r. w Zakopanem wygłosił 3-dniowe rekolekcje dla kardynałów i biskupów z Polskiego Episkopatu o temacie: „Będziecie mi świadkami wiary”.
Tekst za: Kronika Parafii Cieszacin Wielki 1943-2017;
oraz:
https://malybrat.opole.pl/wydarzenia/item/1009-ks-tadeusz-huk-%C5%9Bwi%C4%99tuje-70-urodziny.html;
https://www.diecezja.kielce.pl/co-proboszcz-powie-biskupom-rekolekcje-episkopatu-w-zakopanem
Ks. Józef Stanowski (1953 -)
Seminarium Duchowne w Przemyślu zwieńczone w 1979 r. Magisterium z Teologii Moralnej napisane w 1999 r. pod kierunkiem ks. dr. Andrzeja Garbacza: „Działalność duszpasterska Ks. Stanisława Gajeckiego w parafii Zarzecze w latach 1964-1992”. Świecenia kapłańskie przyjął z rąk bp. Ignacego Tokarczuka 31 maja 1979 r. w Katedrze Przemyskiej. Pracował jako wikariusz w: Nienadówce (1979-1981), Trzcianie. W latach 1987-199? posługiwał jako proboszcz w Dąbrowej W latach 1999-2003 posługiwał jako Kanclerz Kurii Rzeszowskiej a następnie jako Ekonom Diecezji Rzeszowskiej (2003-2009) W latach 2009-2019 posługiwał jako proboszcz w Rzeszowie pw. św. Judy Tadeusza. Od 2019 r. posługuje jako rezydent przy tejże parafii .
Ks. Tadeusz Szczupak (1957 -)
Ks. Stanisław Jamiński (1958 -)
Ks. Stanisław Jamiński (ur. 1957 r. w Cieszacinie Wielkim). Kapłan Diecezji Rzeszowskiej (od 1992). Seminarium Duchowne w Przemyślu zwieńczone w 1985 r. magisterium z Teologii Pastoralnej pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Kazimierza Bełcha: „Wpływ nowego ośrodka duszpasterskiego na przemiany religijności w środowisku miejskim na przykładzie parafii Matki Bożej Królowej Polski w Jarosławiu”. Świecenia kapłańskie przyjął z rąk bp. Ignacego Tokarczuka 24 czerwca 1985 r. w Katedrze Przemyskiej.
Pracował jako wikariusz w: Jasienicy Rosielnej (1985-1987), brak, w Przemyślu pw. św. Benedykta, Cyryla i Metodego (1990-1991), brak, Jaśle pw. św. Sebastiana (1994-1996) oraz w Brzostku (1996-1998). Od 1998 posługuje jako proboszcz w Rzeszowie pw. Narodzenia NMP. Od 2019 r. jest dziekanem dekanatu Rzeszów-Południe.
Ks. Roman Szczupak (1961 -)
Ks. Roman Szczupak (ur. 9 września 1961 r. w Cieszacinie Wielkim). Kapłan Archidiecezji Przemyskiej. Seminarium Duchowne w Przemyślu zwieńczone Seminarium Duchowne w Przemyślu zwieńczone w 1987 r. magisterium z Homiletyki pod kierunkiem ks. doc. dr. hab. Mieczysława Brzozowskiego: „Rola dziejów narodowych w życiu religijnym w świetle kazań ks. bpa Józefa Sebastiana Pelczara”. Świecenia kapłańskie przyjął z rąk bp. Ignacego Tokarczuka 24 czerwca 1987 r. w Katedrze Przemyskiej.
Pracował jako wikariusz w: Rzeszowie pw. św. Mikołaja (1987-1989), Jedliczu (1989-1992). W latach 1992-1996 podjął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Następnie pracował jako wikariusz w Kolegiacie pw. Bożego Ciała w Jarosławiu (1996-1998), Krośnie pw. NSPJ (1998-2001); pełniąc funkcję Dyrektora w Archidiecezjalnym Radiu Fara – studio w Krośnie, oraz w Iwoniczu Zdroju (2001-2002). W latach 2002-2004 posługiwał jako proboszcz w Porażu. Od 2004 posługuje jako proboszcz w Ustrzykach Dolnych pw. św. Józefa. W 2006 r. został Honorowym Kanonikiem Krośnieńskiej Kapituły Kolegiackiej, a od 2021 r. jest Kanonikiem Gremialnym tejże kapituły. Jest także dziekanem dekanatu Ustrzyki Dolne.
Ks. Robert Wyczawski (1967 -)
Zmarli kapłani pochodzący z Cieszacina Wielkiego:
Ks. Michał Kucab (1899 - 1944)
Ks. Michał Kucab był jednym z wielu polskich kapłanów zamordowanych ze swoimi parafianami przez ukraińskich banderowców w okresie wzmożonej działalności band UPA podczas II wojny światowej. Doskonale wiedział, że naraża się na śmierć, jednak pasterskie obowiązki i miłość do wiernych stawiał wyżej niż własne bezpieczeństwo. Męczeństwo tego kapłana po raz kolejny potwierdziło prawdę, iż duchowieństwo polskie zawsze dzieliło losy Narodu i towarzyszyło mu w bolesnych doświadczeniach, jakie spotykały naszą Ojczyznę.
Ks. Michał urodził się 9 września 1899 r. w Cieszacinie Wielkim. Rodzice, Jan i Marianna, prowadzili 4-morgowe gospodarstwo rolne, które dawało utrzymanie licznej rodzinie. Michał przyszedł na świat, jako drugie dziecko z dziewięcioroga rodzeństwa. Podstawowe wykształcenie przez pierwsze 4 lata pobierał w miejscowej szkole ludowej, natomiast pozostałe klasy zaliczył w Jarosławiu. Tam też w gimnazjum kontynuował naukę w zakresie szkoły średniej, którą ukończył w 1917 r. Zdobywanie wiedzy w jego przypadku wiązało się z dużym wysiłkiem i wyrzeczeniem, ponieważ przez cały okres edukacji musiał codziennie pokonywać piechotą 7-kilometrową drogę do Jarosławia i z powrotem. Z powodu trudnej sytuacji materialnej rodzice nie byli w stanie wynająć nawet w zimie mieszkania na stancji.
W lipcu 1917 r. Michał wstąpił do Zakonu Ojców Reformatów w Wieliczce, przyjmując imię Wojciech. W tym czasie jego ojciec wyjechał do Ameryki, aby tam zapracować na utrzymanie licznej rodziny oraz studiującego syna. Po ośmiu latach pobytu w zakonie, 5 lipca 1925 r. Michał otrzymał w Krakowie święcenia kapłańskie z rąk ks. kard. Adama Stefana Sapiehy. Rok później, uzyskując absolutorium, ukończył z wynikiem bardzo dobrym studia teologiczne.
Na pierwszą placówkę przełożeni skierowali młodego kapłana do klasztoru w Bieczu, gdzie przez rok pełnił obowiązki wikariusza. Dał się poznać jako gorliwy i oddany sprawie Bożej wychowawca dzieci i młodzieży, dlatego następne lata jego posługi kapłańskiej związane były bardzo ściśle z pracą katechetyczną, którą wykonywał w Jarosławiu i Kazimierzu nad Wisłą. Potem przez 8 lat był administratorem parafii pw. Matki Bożej Różańcowej we Lwowie – Kleparowie i katechetą etatowym w szkole powszechnej. Tam też z całą gorliwością oddawał się posłudze duszpasterskiej, angażując się jednocześnie w działalność patriotyczną i społeczną.
W 1938 r. został przeniesiony do Kęt pod Oświęcimiem, gdzie sprawował przez rok funkcję gwardiana w klasztorze. Nie są znane przyczyny, z powodu których w 1939 r. o. Michał zdecydował się przejść z zakonu do kleru diecezjalnego. Przez pierwsze dwa lata wojny (1939-1941) pełnił obowiązki wikariusza w Tłumaczu, pracując już jako kapłan diecezji lwowskiej.
W październiku 1941 r. został mianowany administratorem parafii w Bednarowie k. Stanisławowa. Podczas wojny kilkakrotnie odwiedził swoich krewnych mieszkających w Cieszacinie Wielkim. Kiedy na wschodnich kresach Rzeczypospolitej wzmogły zbrodniczą działalność bandy UPA, wówczas rodzina namawiała ks. Michała, aby przynajmniej przez pewien czas pozostał w Cieszacinie. On jednak był przekonany, że jako pasterz parafii nie powinien opuszczać swoich wiernych, nawet gdy grozi mu wielkie niebezpieczeństwo. Uważał, iż w tamtych stronach żaden Polak nie mógł być pewien, czy dożyje następnego dnia: „Dlaczego więc on miałby myśleć wyłącznie o sobie?”
Pogodzony z losem, powierzając się woli Bożej, nadal gorliwie pracował. Niespodziewanie nadszedł dzień męczeństwa. Z relacji świadków wynika, że ks. Kucab 9 lutego 1944 r., niedługo przed śmiercią przebywał u gospodarzy sąsiadujących z plebanią. W pewnej chwili został podstępnie wywołany z budynku i kiedy znalazł się przed domem, mordercy, strzelając z broni palnej, pozbawili go życia.
Jego osoba ze względu na zbyt małą liczbę relacji dotyczących jego męczeństwa, nie znalazła się w gronie 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny tzw. „drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej”. Brak potrzebnych dokumentów niestety uniemożliwił pierwszemu kapłanowi z Cieszacina Wielkiego tytułu Sługi Bożego oraz rozpoczęcia jego procesu beatyfikacyjnego.
Tekst za: St. Zygarowicz, W. Jedynak, Świadkowie wiary Diecezji Przemyskiej z lat 1939-1964, Przemyśl 2001, s. 118-120.
Ks. Zygmunt Kostecki (1934 - 1974)
Ks. Zygmunt Kostecki (ur. 28 kwietnia 1934 r. zm. 31 grudnia 1974). Kapłan Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej. Wychowywał się w Cieszacinie Wielkim. Seminarium Duchowne w Paradyżu (1952-1957) zwieńczone święceniami kapłańskimi w Gorzowie Wielkopolskim 23 czerwca 1957 r. z rąk bp. Teodora Benscha. Po święceniach pełnił posługę duszpasterską w parafiach Administracji Kościelnej Gorzowskiej a od 1972 r. w Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej.
Niestety nie posiadamy zbyt wiele informacji na temat posługi kapłańskiej naszego rodaka. Wiemy natomiast, że w 1957 r. posługiwał jako katecheta w szkole podstawowej w Strachocinie (woj. zachodniopomorskie), a w latach 1970-1971 posługiwał jako proboszcz w parafii pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Bysznie.
Ostatnią placówką ks. Kosteckiego była parafia pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Rusinowie, gdzie od 1973 r. sprawował urząd proboszcza parafii.
Zginał tragicznie w wypadku samochowym w noc sylwestrową 1974 r. jadąc do kościoła filialnego z posługą kapłańską.
Ciało zmarłego kapłana spoczywa na cmentarzu w Szczecinie.
Ks. Filip Adam Mac (1962 - 2003)
Filip Adam Mac urodził się 3 grudnia 1962 r. w Jarosławiu. Wychowywał się w Cieszacinie Wielkim. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej nr 5 w Jarosławiu, wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego OO. Franciszkanów w Wieliczce. Po ukończeniu tej szkoły średniej i złożeniu egzaminu dojrzałości, dnia 1 sierpnia 1981 r. został przyjęty do Zakonu Braci Mniejszych w Prowincji Matki Bożej Anielskiej. Roczny nowicjat, będący przygotowaniem do podjęcia życia zakonnego, odbył w Zakliczynie nad Dunajcem. Pierwsze śluby zakonne złożył w dniu 12 września 1982 r. Seminaryjne studia filozoficzno-teologiczne odbył na Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. W Uroczystość Chrystusa Króla, 23 listopada r., złożył zakonne śluby wieczyste, natomiast 28 maja r. przyjął święcenia diakonatu. Święceń kapłańskich udzielił mu 4 czerwca 1988 r. biskup Marian Duś z Warszawy.
Po święceniach został skierowany do pracy duszpasterskiej w przyklasztornej parafii w Krakowie- Azorach. Pracował w tej parafii przez dwa lata. W połowie września 1990 roku został przeniesiony do klasztoru na warszawskim Mokotowie. Jesienią 1991 r. o. Filip wyjechał do Paryża na bezpośrednie przygotowanie do pracy misyjnej. Przede wszystkim szlifował znajomość języka francuskiego. W styczniu 1993 r. odwiedził współbraci pracujących w Togo, a już w lutym znalazł się na Wybrzeżu Kości Słoniowej. Tam został wychowawcą i ojcem duchownym w seminarium.
Następnie pracował w parafii w Abidżanie, gdzie po kilku latach nastąpiło spotkanie z „siostrą śmiercią”. Z działalności na misjach warto przywołać kilka epizodów, które ukazują o. Filipa jako dobrego duszpasterza i współbrata. Jedno wydarzenie, związane ze spowiedzią, miało miejsce w czasie jego pobytu w Bombuaka w Togo. Z okazji jakiegoś święta zgromadziła się wielka rzesza ludzi. Wiele z tych osób – pielgrzymów, przybyłych z odległych stron nawet po kilku dniach wędrówki – chciało się wyspowiadać. Francuscy misjonarze zadecydowali, że trzeba dać tym ludziom ogólne rozgrzeszenie zbiorowe. O. Filip stanął jednak na stanowisku, że nie można ich tak potraktować i że będzie spowiadał indywidualnie. I rzeczywiście spowiadał ich przez cały dzień. I za to prawdziwie duszpasterskie podejście do spowiedzi i indywidualne traktowanie każdego człowieka był powszechnie szanowany. Był również niezwykle lubiany przez braci kapłanów. Na kilka lat przed śmiercią, został wybrany na prezesa wspólnoty polskich kapłanów – misjonarzy na Wybrzeżu Kości Słoniowej.
Zawsze znajdował czas dla wszystkich, którzy przyjeżdżali do stolicy. Znana była jego gościnność i otwarta postawa wobec kapłanów, co w warunkach misyjnych – wyobcowania od rodziny, swojego kraju, kultury i języka – jest bardzo ważne. Spotkania zaś wspólne, które organizował dwa razy w roku, w dużej mierze dzięki niemu, miały wielce pozytywną i przyjemną atmosferę.
Filip zakończył swe ziemskie życie w sposób dla wszystkich szokujący przez swoją nagłą śmierć i to w tak młodym wieku. Wiadomość dotarła do kraju błyskawicznie i była porażająca. Oceniając całą sytuację po ludzku i z punktu medycznego, właściwie nie było dla niego ratunku, bo był leczony na zwykłą malarię, a zaatakowała go, jak się później okazało, ta najgroźniejsza, malaria mózgowa. Dołączył do grona młodych kapłanów i braci, których przedwczesna śmierć stała się mocną i wstrząsającą zarazem katechezą – przynajmniej dla rówieśników – o przemijalności ludzkiego życia oraz o wartości i pięknie ofiary z życia, złożonej z miłości do Boga i do ludzi.
Tekst za: https://milosierdzie.przemyska.pl/o-filip-mac-ofm-1962-2003/
Ks. Teodor Bielecki (1930 - 2020)
Teodor Bielecki urodził się 12 lutego 1930 r. w Cieszacinie Wielkim. Pierwszą profesję złożył 4 sierpnia 1949 roku, a śluby wieczyste 23 września 1953 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał w Krakowie 20 grudnia 1957 roku z rąk abp. Eugeniusza Baziaka.
Pracował w klasztorach w Prudniku, Gdańsku, Tarnobrzegu, Korbielowie, Krakowie i Jarosławiu. W jarosławskim klasztorze mieszkał i pracował dwukrotnie. Pierwszy raz w latach sześćdziesiątych, a powtórnie od 1988 roku aż do śmierci.
W Jarosławiu między innymi pełnił ofiarnie posługę katechety, kapelana harcerzy i duszpasterza pszczelarzy. W pamięci wychowanków zarówno młodszych jak i tych starszych zapisał się jako bardzo pogodny człowiek i życzliwy duszpasterz. Pomimo upływu lat nieustannie pozostawał młody duchem, dlatego nawet młodzież – harcerze chętnie Go słuchali.
Pogrzeb śp. o. Teodora Romana Bieleckiego odbył się 29 grudnia 2020 r. Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył bp Stanisław Jamrozek, a homilię wygłosił o. Jan Nowacki OP. Pomimo pandemii na drogę ostatniego pożegnania przybyli Bracia dominikanie z klasztorów z Rzeszowa, Borku Starego, Tarnobrzega, Krakowa, Jamnej oraz kapłani diecezjalni. Ponadto w pogrzebie uczestniczyła rodzina zmarłego, Koło Jarosławskiego Związku Pszczelarzy, Harcerze ZHR oraz wierni, którym posługiwał w jarosławskiej bazylice. W ostatnim pożegnaniu słowo do zebranych skierował delegat Ojca Prowincjała o. Marek Pieńkowski OP, ks. Piotr Krzych, diecezjalny duszpasterz harcerzy, ks. Józef Stanowski w imieniu księży rodaków pochodzących z parafii Cieszacin Wielki oraz o. Przeor klasztoru Jacek Skupień OP. Trumnę z ciałem zmarłego odprowadzono na Stary Cmentarz i przy śpiewie Salve Regina złożono do zakonnego grobowca.
Tekst za: https://jaroslaw.dominikanie.pl/2020/12/pogrzeb-sp-o-teodora-bieleckiego-op/
Ks. Stanisław Kulikowski (1958 - 2021)
Stanisław Kulikowski urodził się 17 stycznia 1958 r. w Jarosławiu. Wychował się w Cieszacinie Wielkim. Seminarium Duchowne w Przemyślu zwieńczone w 1984 r. magisterium z Teologii Pastoralnej pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Kazimierza Bełcha oraz ks. prof. dr hab. Władysława Piwowarskiego: „Przemiany religijności wiejskiej pod wpływem nowego ośrodka duszpasterskiego. Studium socjologiczne na przykładzie parafii Pawłosiów”. Świecenia kapłańskie z rąk bp. Ignacego Tokarczuka 24 czerwca 1984 r. w Katedrze Przemyskiej.
Pracował jako wikariusz w Rudołowicach, Wierzawicach i Łowcach. Pełnił funkcję proboszcza w Rybotyczach (1995-2002), Kaszycach (2002-04) i Wólce Grodziskiej (2004-2020). Od 2021 r. przebywał w Domu Księży Emerytów EMAUS w Korczynie.
Zmarł 17 września 2021 r. w Krośnie. Eksporta z kościoła w Wólce Grodziskiej, odbyła się 20 września 2021 r.. Msze Świętą sprawował Metropolita Przemyski ks. abp Adam Szal, w obecności wielu przybyłych kapłanów.
Po zakończonych uroczystościach w Wólce Grodziskiej, przetransportowano ciało śp. ks. Kulikowskiego do kościoła parafialnego w Cieszacinie Wielkim. 21 września miała miejsce Msza Pogrzebowa odprawiona przez ks. bpa Krzysztofa Chudzia, który po raz pierwszy wizytował miejscową świątynie jako biskup. Wespół z Nim, Najświętszą Liturgie sprawowało ponad 50 księży z całej archidiecezji.
Ciało ks. Stanisława Kulikowskiego spoczęło na cmentarzu w Cieszacinie Wielkim.
Ks. Kulikowski jest pierwszym pochowanym kapłanem na miejscowym cmentarzu.
Kapłani pochodzący z Cieszacina Małego:
Ks. Stanisław Kot (1959 -)
Ks. Stanisław Kot (ur. 7 listopada 1957 r. w Przeworsku). Kapłan Archidiecezji Przemyskiej. Seminarium Duchowne w Przemyślu zwieńczone w 1984 r. magisterium z Teologii Pastoralnej pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Kazimierza Bełcha oraz ks. prof. dr hab. Władysława Piwowarskiego: „Religijność katolików w środowisku wiejskim na przykładzie parafii Laszki”. Świecenia kapłańskie przyjął z rąk bp. Ignacego Tokarczuka 24 czerwca 1984 r. w Katedrze Przemyskiej.
Pracował jako wikariusz w: Rakszawie (1984-1986), Jarosławiu pw. Bożego Ciała (1986-1990), Przemyślu pw. św. Jana Chrzciciela (1990-1993), Ustrzykach Dolnych (1993-1994) oraz w Jedliczu (1994-1995). W latach 1995-2005 posługiwał jako proboszcz w Trepczy; był także wicedziekanem dekanatu Sanok I. Od 2005 posługuje jako proboszcz w Birczy, jest dziekanem Bircza. W 2006 r. został Honorowym Kanonikiem Krośnieńskiej Kapituły Kolegiackiej, a od 2008 r. jest Kan. Gremialnym tejże kapituły.
Ks. Waldemar Kluz (1979 -)
Ks. Waldemar Kluz (ur. 17 lipca 1979 r. w Przeworsku). Kapłan Archidiecezji Przemyskiej. Seminarium Duchowne w Przemyślu zwieńczone w 2005 r. magisterium z Prawa Kanonicznego pod kierunkiem ks. dr. Józefa Bara: „Posługa duszpasterska w zakładach penitencjarnych na terenie archidiecezji przemyskiej w świetle obowiązujących norm prawnych”. Świecenia kapłańskie przyjął z rąk abp. Józefa Michalika 15 maja 2005 r. w Archikatedrze Przemyskiej.
W 2015 r. obronił doktorat z Filozofii Chrześcijańskiej pod kierunkiem ks. prof. dr hab. Leona Nieściora: „Relacja wiary i kultury w kontekście podstawowych idei teologicznych Orygenesa”. Aktualnie posługuje przy Kaplicy MB Anielskiej w Laskach k. Warszawy.
Zmarli kapłani pochodzący z Cieszacina Małego:
Ks. Jakub Cieszacki (XV wiek)
Ks. Stanisław Król (1930 - 2000)
Ks. infułat Stanisław Mac (1936 - 2020)
Ks. Stanisław Mac urodził się 27 kwietnia 1936 r. w Cieszacinie Małym (obecnie część należąca do Kisielowa). Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Jarosławiu wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. 12 czerwca 1960 r. w Przemyślu przyjął święcenia kapłańskie z rąk bp. Franciszka Bardy.
Pracował jako wikariusz w Zręcinie, Brzyskach, Starym Żmigrodzie, Krośnie i Kosinie. W 1972 r., jako wikariusz parafii w Słocinie, rozpoczął duszpasterstwo na osiedlu Drabinianka w Rzeszowie.
W 1976 r. został pierwszym proboszczem nowo utworzonej parafii pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Rzeszowie i rozpoczął budowę nowego kościoła, który w 1991 r. konsekrował Jan Paweł II, a który od 1992 r. jest katedrą diecezji rzeszowskiej.
W 2005 r. został protonotariuszem apostolskim (infułatem). Od 2011 r. przebywał na emeryturze w parafii katedralnej. Zmarł 1 listopada 2020 r.
Ks. Stanisław Kuźniar (1947 - 1981)
Ks. Stanisław Kuźniar urodził się 28 marca 1947 r. w Cieszacinie Małym (obecnie część należąca do Kisielowa). W latach 1961 – 1965 uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego w Jarosławiu, po czym idąc za głosem powołania kapłańskiego wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie odbył sześcioletnie studia filozoficzno-teologiczne oraz zdobył wymaganą formację duchową. Uwieńczeniem przemyskich studiów były święcenia kapłańskie, które przyjął w Zarzeczu z rąk ks. bpa Bolesława Taborskiego 5 czerwca 1971 r.
Jako nowo wyświęcony kapłan pracował przez rok w charakterze wikariusza w Szebniach, a następnie został decyzją ks. bpa Ignacego Tokarczuka skierowany na Wydział Nauk Humanistycznych KUL w zakresie filologii klasycznej, gdzie zdobył tytuł magistra filologii klasycznej po pięcioletniej sumiennej pracy (1972—1977) i po napisaniu z wynikiem bardzo dobrym rozprawy na temat: „Życie religijno-moralne w południowej Galii w pierwszej połowie VI wieku na podstawie pism św. Cezarego z Arles„. Bezpośrednio po studiach lubelskich zostaje przez swego Ordynariusza Bpa Ignacego Tokarczuka, powołany na stanowiska prokuratora Seminarium Duchownego w Przemyślu oraz na wykładowcę języka łacińskiego w tejże Instytucji.
Powierzone mu obowiązki spełniał z wrodzoną mu sumiennością od chwili nominacji, tj. od 30 czerwca 1977 r. do momentu nagłej śmierci, która nastąpiła dnia 11 sierpnia 1981 r. ok. godz. 10:45, w czasie przygotowań do pogrzebu starszego brata w kapłaństwie ks. Tadeusza Szczurka, również profesora i byłego ojca duchownego Seminarium przemyskiego. Dla ks. Stanisława był to 35 rok życia i 11 rok posługi kapłańskiej, w tym 5 rok owocnej służby w Seminarium Duchownym, w którym zostawił pamięć jako bardzo wzorowy kapłan, przykładny wychowawca młodzieży duchownej, sumienny i dobrze przygotowany wykładowca oraz pełen życzliwości i taktu współbrat w kapłaństwie. Wszystkich budował wielką równowagą ducha, skupieniem modlitewnym, pogodą i cierpliwością w trudach i przeciwnościach, pokorą w pomyślności, a do tego nadzwyczajną pracowitością i sumienną dokładnością. Nic więc dziwnego, że z takim żalem i wdzięcznością żegnali go Księża Biskupi, bracia kapłani, alumni, zakonnice i wierni świeccy, szczególnie parafianie z Matką i Siostrą na czele.
Wyprowadzenie zwłok z budynku Seminarium Duchownego do Bazyliki Katedralnej w Przemyślu miało miejsce 12 sierpnia w godzinach wieczornych. (Eksporcie i Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył Ks. bp Stanisław Jakiel, a homilię pogrzebową wygłosił kolega kursowy ks. Andrzej Chęć. Następnego dnia, tj. 13 sierpnia, o godz. 14:00 została odprawiona w Bazylice Katedralnej Msza św. za spokój duszy śp. ks. Stanisława, której przewodniczył ks. prałat Dominik Bialic, po czym ciało Zmarłego zostało przewiezione do Zarzecza, gdzie zgodnie z jego testamentem zostało pogrzebane na cmentarzu parafialnym.
Przedtem o godz. 17:00 została odprawiona Msza św. przez ks. bpa Stanisława Jakiela, przez księży przełożonych I profesorów Seminarium Duchownego oraz przez „kolegów i rodaków Zmarłego. Homilię na kanwie życia Ks. Stanisława o tajemnicy życia, powołania człowieka, śmierci i odwiecznego przeznaczenia wygłosił wychowawca Zmarłego ks. Stanisław Zygarowicz. Po Mszy św. pożegnał Zmarłego w imieniu nieobecnego z powodu choroby ks. Stanisława Gajeckiego, proboszcza Zarzecza, ks. Stanisław Król, rodak Zmarłego.
Kondukt pogrzebowy, w którym, wzięło udział ok. 250 kapłanów i alumnów, dziesiątki zakonnic i tysiące wiernych świeckich, świadczył o wdzięcznej przyjaźni, na jaką zasłużył sobie śp. ks. Stanisław przez świadectwo kapłańskiego życia, jakie dawał każdemu spotkanemu na swojej drodze człowiekowi. Zakończeniem obrzędów pogrzebowych było przemówienie Najdostojniejszego Celebransa ks. bpa Stanisława, który po ojcowsku pocieszył zbolałą Matkę zmarłego kapłana i wszystkich uczestników pokrzepił na duchu nadzieją zmartwychwstania i spotkania się w Chrystusie ze swoimi najbliższymi.
Tekst za: St. Zygarowicz, Kronika Diecezji Przemyskiej, zeszyt 5, Przemyśl 1981, s. 144-145.